Het geroezemoes van je buren zomers in de tuin, het schaterlachen van spelende kinderen, de buurman die het grast maait, het bouwen van een corsowagen, de ronkende motoren op een zomerse dag en zelfs de kerkklokken, al deze geluiden horen bij het leven. Het zijn kenmerken van een levendige buurt maar tegenwoordig lijken sommige inwoners zich steeds sneller te irriteren aan het geluid van anderen.
Voor veel van onze inwoners geldt: we wonen, of zijn op de Utrechtse Heuvelrug komen wonen, vanwege het dorpse en groene karakter. Dat dorps en groen linken sommige echter aan constante rust en stilte. Voor het gemak zijn ze vergeten dat al wat leeft geluid maakt dus ook hier op de Utrechtse Heuvelrug.
Het lijkt het erop dat de verdraagzaamheid voor geluiden uit de samenleving afneemt. Mensen leven elk in hun eigen bubbel en eisen rust en met name stilte in een omgeving die daar simpelweg niet op is ingericht. Zonder enige empathie of respect voor tradities, klagen ze en manen de gemeente om maatregelen te nemen. Deze stijgende intolerantie voor geluiden uit de samenleving lijkt de trend van toenemend individualisme te bevestigen.
Deze vorm van individualisme waarbij we onze eigen behoeften boven die van een ander stellen, zorgt voor verdeeldheid en ondermijnt de samenleving. Het woord samenleving zegt het al: dit bestaat uit de woorden samen en leven. We vormen samen een gemeenschap waarbij we elkaar wat ruimte moeten gunnen. Is het dan gerechtvaardigd op basis van één of enkele klachten van inwoners, die niet zelden luid en duidelijk van zich laten horen, drastische maatregelen te nemen? Terwijl anderen, misschien wel de stille meerderheid, geen overlast ervaren en er mogelijk zelfs plezier aan beleven.
Is het redelijk een beetje meer verdraagzaamheid van elkaar te verwachten en toleranter te zijn voor omgevingsgeluiden? In die geluiden ligt namelijk de essentie van een levendige en verbonden samenleving.
Laten we eens met andere oren luisteren en het geluid van spelende kinderen als een teken van een gezonde jeugd zien, het geluid van verkeer als een teken van een samenleving in beweging, het geluid van de buurman die zijn gras maait als een teken van iemand die zorgdraagt voor zijn omgeving en het geluid dat gemaakt wordt bij het bouwen van corsowagen als teken van maatschappelijke betrokkenheid.
Laten we niet de stilte maar het leven omarmen en het geluid van de levendige samenleving zien als geluid van geluk!
Judith van Roy
Fractievoorzitter VVD Utrechtse Heuvelrug